باری منم مادر

قی کرد زهدان بی عدالتی
زخماذین یادگار بیعت کینه و سنگ

حقیقتی دیگر
              از سُلاله ابلیس
              با دستهای گشوده بر سهم میراث خویش
روی در روی و
به گفتگوی با توام
                     مادر !

نه نامی
        نه نشانی 
 ( حتی اگرم که بود
                  باز نیز
                 بر زبان کدام دروغ
                 به نیرنگی دیگر فریاد میشد ؟ )
           
   - ازفخامت حقیقت من -
   هنگام 
   که شانه ها
  زیر بارش
  یکریز گناهواژه های عبث
                              ترد و لرزان
                             بهم در می شکست
 حضورم بارویی شد 
 پناهجُست قلبهای بی تپش را

ورنه جز خاری بر چشم و
                            استخوانی در گلوی
                            چیزی نشان حُضورم نیست.

تا راه گم نکند تیر نفرین خلق
گریبان مرا
هر لحظه
         گشاده تر یافتید

نخست قربانی محراب بی عدالتی خاکم
 - به قضاوت سرایی بی قاضی -
ازخون چکان پردرد باکرگانم
وقتی که هر نرینه
                - به جرم عشق -
آذین چارسوق وحشت خواجگان بود .
( وچه بسیاروبسیار
از این چارسوق و میدانچه به شهر
با شراره یی در بند )

فرزند مکافاتی
         بی جنایتم
به جرم دستانی بارآور
که کاریز آفتاب به بوسه شان می شوید

چشمهایم شراره خورشید
و نگاهم چورقص قوی سپید
در دل بی نهایتم دیریست
                           هیچ نیست
                                جز تردید

قابیلم مادر 
           قابیل  !
آن به راستی فرزند تو
        - از نکاح عصیان و زیبایی ٬ 
                                    شکوفه و رعد

باری ؛
    بگوی مادرم
    که رقص ساقه نیلوفرت را
    بستر پر موج من
                آسوده تر بود
    تا مرداب سرسپرده به خاک
                                       برادر .
بگو
که می دانی
من تشنه و تفزار عطش را
                         تالی تندر باید
                         نه تلاوت توبه 
بگوی
     بگوی ٬
تویی که کویر هبوط نافرجام آدم بودی
بگوی ٬ بگوی
          که این همه رویای تو بود
          به سایه سار طوبی
                              در غروبهای تنهایی
اینهمه قصه های ناگفته تو بود   
                                    .....

(دوستان به زودی ادامه این شعر رو تایپ میکنم)