مرگ

باور کنید اصلا نمی دانم چرا امروز یکسره به یاد مرگ بودم. به قول خودم :
      حتی پاییز هم
      چندان نمی تواند مرده باشد 
      که مرگ را فراموش کند
شاید هم مرگ رسم قشنگی باشد. خاطره یی قدیم که در قاموس هستی ٬ پر معناترین
 واژه هاست . گاه بازار زندگی ها آنچنان کساد می شود که به تدبیر هیچ چیز٬ الا سکه مرگ رونق نخواهد گرفت . در انتهای راه زندگی می ایستد مثل نقطه پایان در انتهای سطر و منتظر
می ماند تا به تمام دست و پا زدن ها و اوج و فرودها و ناله و فریادها و بر سر یکدیگر کوبیدنهایمان پایان دهد. این « قطعیت » به تمام شاید ها و اگرها و احتمالات رنگ اعتبار
می دهد چرا که خوش محکی برای جوهر آدمی است که با او مواجه می شود.
زندگی آدم های معمولی که من هم جزو آنهایم با حضور مرگ اعتبار می گیرد اما خیلی ها که چندان هم معمولی نیستند و گاهی به نظر می آید خودشان با حضور نادری که دارند نقطه عطفی در « چگونه بودن » دیگرانند ٬ با زندگی و چگونه مردنشان به بودن ما و بالاخره حتی به مرگ اعتبار و ارزش می بخشند. یعنی ٬ همان « مرگ » که بابردن دمادم ما «‌بی چرا زندگان »
خسته و وارفته از بودن خویش است ٬ گهگاه با صید مرواریدی از جویبار هستی و بر دوش کشیدن یک تن از « به چرا مرگ خود آگاهان »جان دوباره می گیرد. 
بیایید باور کنیم که اگر چشم هایمان را در چشمه حقیقت بشوییم ٬ دیگر هیچ پیله یی برایمان
پایان ابریشم نیست٬ که آغاز پرواز پررنگ پروانه یی بی تاب تواند بود.
یادش به خیر «صمد » . میگفت :«مرگ چیزی است که بالاخره به سراغ من می آید ٬ اما من هیچوقت به پیشباز او نخواهم رفت ٬ برایم مهم نیست کی بمیرم ٬ آن چه مهم است این است که زندگی یا مرگ من چه تأثیری در زندگی دیگران داشته باشد...»
وبه راستی آنکه پرواز را آموخته هر سقوط به دره برایش شکار « لحظه یی » دست نیافتنی است و آنکه قادر به دیدن پرواز است می باید بیاموزد که « مرگ پایان کبوتر نیست » و آنانکه سکون حریم بودنشان را حتی خیال آبیگون هیچ پروازی خردک نسیمی نمی تواند بود ٬
« همچون من » می باید تن به روزمرگی های لاجرم بسپارند تا شاید روزی در سایه مرگ دیگری فرصت زندگانی یابند.( نقش پای رفتگان ٬ هموار سازد راه را ....)
شاید اینها به تمامی شعارهایی از سیرایی زندگی باشند و شاید تنفسی در حسرت سرای تغافل های درک هستی. آن چه هست هنوز با پدیده مرگ روبرو نیستم ٬ پس نمی توانم به 
راستی بگویم در مقابل آن چه خواهم بود ٬ پس همین بسنده که بدانم او چیست و چه خواهد
بود. 
و باز هم به قول خودم :
      ...
      روزی
      باور کن همین روزها
      بر ساحل پر ازدحام مرگ فرود می آییم
      با قایقی که آرامش هیچ کرانه یی را به خاطر ندارد
      و به پاروی تکیده انگشتان ما          
                                   پیش می رود
      ...                           

یک قطعه

                         دویدن
                                    در سنگ
                         گریزی از مرگ می طلبد
                                   پیش از نزول سنگ آیه های مبهم ترس
                         تپیدن
                                   در خون
                         تکیدن
                                    بر خویش
                         وای چه نازکند
                                   نخلهای سردسیری جنگل یأس

دوستان من (۲)

امروز به یاد« سید حسن حسینی » افتادم. ده سالی هست که از او بی خبرم .
(از آخرین روز ها که در مشهد در یکی از روزنامه ها صفحه یی ادبی داشتم)
آن روزها تخلصش را گذاشته بود « نجوا »
بسیار خوش ذوق بود و زبانی بسیارساده داشت
از سید حسن همین یک شعر را دارم :


                                             قار قار زغال

                                           ما دلمان گرفته است
                                           و سیاهی دستان مان
                                           از خوردن انار نیست
                                           یا از چیدن گردو
                                           فقط دلمان گرفته است

                                          امروزصبح
                                          ساعت شما خواب ماند
                                          وما با خبرهای داغ روزنامه  شیشه ها را پاک کردیم
                                          گنجشک ها خیال میکنند
                                          ما برای آنها دست تکان می دهیم

                                          امروز صبح
                                          تا بخواهید اینجا دیوار هست
                                          فقط دلمان گرفته است
                                          پس باید زغالی بگیریم
                                          و روی دیوارها هی بنویسیم :
                                          پنجره  پنجره  پنجره 
                                          قار قار زغال زیباست
                                          دستان ما را بگیرید
                                          می خواهیم صورت خورشید را سیاه بکشیم
                                          می دانیم
                                         خورشید دختر خوبی است
                                         ولی
                                         ولی لامپ اتاق ما سوخته است

                                         قار قار زغال زیباست
                                         ما داریم پیر می شویم
                                         ما با صدای بلند پیر می شویم
                                         ما به ترتیب قد پیر می شویم
                                         و شما هنوز نمی دانید
                                                     گنجشک ها  این روزها چقدر بی ملاحظه شده اند

                                                                   سید حسن حسینی
                                                                           ( نجوا )

..........

بیا دوست من
تا خاطرات خاکریزهای خون را
ازگنجه های غبار بیرون شویم

خورشید
روی زخم زمین خم تر
فرصت برای زندگی
                        کوتاه
فرصت برای گریه 
                   ابری تر

بیا دوست من
خمپاره های گل نداده را 
خشابهای دوباره
دستان به نور درگشاده را

نه مرگ 
      نه زیستن
زندگی برایمان چیزی تازه به چنته ندارد 
.............

بقیه اش رو بعدا براتون مینویسم