کرشمه



                      آب   
                      آبشار
                      آبی دریا و آسمان ،
                      چون خاطره یی قدیم در چشمهای توست .
                      چشم
                      بگشایی اگر
                      جهان چه خواهد بود
                      جز تلاطمی ناخسب و بی قرار ؟
                      وچون در خویش بنگری
                                      ـ در پناهجست سایه پلک ـ
                      روح سیالی جاری
                      بر خیال تو بوسه خواهد داد .
                      به کرشمه
                      چشم فروبند و بگشای ،
                                              قاعده 
                                                   دیگر 
                                                       کن ! 

            و شانه هایت


نگاهت
          ـ نمی تابد٬
چون مهتاب
در برکه آرام نیمه شب.
   
دستانت 
          ـ نمی لغزد٬
چون نسیم
بر گونه های کودکانه ی معصومیت .

لبانت
          ـ نمی خواند٬
چون باران
                    در سحرگاه بهارانی لبریز .

گامهایت
          ـ نمی سراید٬
شعر رفتن را 
به شاد باش مزارع سبز .

نگاهت
          ـ می ماند٬
چون انجماد ابدیتی مایوس
بر تلی از هستی
                       - دیروز -

دستانت
          ـ می جوید٬
قلب گنجشکی را
که بر تیزناکی سرنیزه
                    جای مانده است .
 
لبانت
          ـ می خواند٬
کودکی آرامت را
که در انفجار خمپاره
                   فراموش شده است .

گامهایت
          ـمی سراید٬
مرثیه اسارت را

و شانه هایت
                پلکانی 
                      شده است .

هم بستر زوال

          


      مثل کلام وهم
                در جمله های درهم ذهن
                                       شب پاش می خورد
               مهتاب زیر هر سنگ و سایبان نهال ستاره یی می کارد
               برگ ها و باد
                            میعادشان را جشن گرفته اند
               انگار باد کلاه کسی را این سوی ترها انداخته است

               کسی از پشت دریچه می گذرد 
               و خرده شکسته های روز 
                                        زیر عبور پاهایش صدا می کند 
             
               پاییز مثل اندوهی از گلوی درخت پایین می آید
               و آوازی غمگین
                                چکه
                                   چکه 
                                      چکه
           
              نوری که بر برگهای شمعدانی شتک زده است
              با من می گوید :
                              « آسمان آن سوی دریچه روشن تر است »
              اما حسی غریب
              مرا به لحظه های پر خمیازه انزوا
                                                     گره زده است
              و امیدی مه آلود 
                              دلم را به ماندنی پرخمار 
                                      میان نوشته های پراکنده آلوده است  

             چای سرد و سیگار میهنی
             میز و چهارپایه یی
                           و دیگر شعرهای مچاله و در هم
                           و لبخندی 
                               که در قابی کهنه به دیوار روبرو میخکوب شده است
             (‌ می دانم مه پشت پلکهایت هرگز نخواهد نشست )
                         و جمجمه یی آویخته که رد پای اجنه ها را بو می کشد
                         تا کسی خواب آشفته نبیند
                                                            شاید
 
             نیمه شب است 
             شاعران مسلح افیون
             از خواب بیخودانه شان برخاسته اند
             و به تجویز بزرگشان 
                                    باید
             که عشق را و آیینه را
             در پای رسالت هیچشان ذبح کنند 
             و به سلاخی قافیه بسپارند

             دستانی سیب عاطفه را پوست می کنند 
             هیچکس از شکوه یاس با گره آجرها حرفی نمی زند
             و در خنکای سپیده 
                        عشق و پلشتی 
                                 از بستر تراکم الفاظ برمی خیزند

            نه ! 
            حتی پاییز هم چندان نمی تواند مرده باشد 
                                                 که مرگ را فراموش کند   
            زیر غبار آیینه هنوز
                        رد محوی از پرواز شاپرکها هست
            و ماه نقره یی
                         هنوز
            نگاهش را بر دشتهای بی انتها گسترانده است

 
           آه ای میل ساده عاشقی
           ای شوق کودکانه 
           کوچه گردی های شبانه 
           مثل روحی دیوانه 
           از میان همهمه زنجیرها به جزایر هیچت تبعید کرده اند
           و می توان راحت
           از پشت میله این انگشت ها 
           که روز را بر تخت سرد و بی روح سردخانه
                                                 سلاخی می کنند
           صدای شکستن استخوان هایت را شنید  .

من و قیچی

بچه که بودم نافم را یک آقایی که لباس سفیدی هم به تن داشت با قیچی برید و این آغاز
جدا سری یا جدا نافی من  از مامانم بود .
بزرگتر که شدم موهایم را مثل پشم گوسفند و بز با قیچی کوتاه کردند و . . . در مدرسه هر وقت از شدت گرده گچ سرفه می کردم ٬ یا به خاطر چیزی دیر میرسیدم یا مثلا هم کلاسی ام را نیشگون می گرفتم و این طور چیزها ٬ یک ناظم بداخلاق وکچل داشتیم که زود می آمد و وسط سرم یک چهارراه خوشگل بدون چراغ قرمز باز می کرد . در نوجوانی ٬بادبادک و کاردستی هایی را با قیچی می بریدم و چون البته زمینه آشنایی با کتاب و روزنامه هم داشتم بیشتر سعی میکردم قیچی را بکشم به بخت این بی زبان ها و هی عکس و نقاشی قیچی کنم و . . . یک کمی بعدتر شعرهای عاشقانه قیچی کردم و گل سرخ و عکس قلب تیرخورده و اینطور چیزها . بعدش هم دیگر وارد مقولات دیگری شدم و با قیچی کارهای دیگری می کردم و در این میان البته فقط خودم که نبودم ٬ دیگران را هم که با قیچی سر و کار داشتند می دیدم . مثلا سیرابی فروش سر محله مان ٬‌ سیرابی و شیردانهایش را با قیچی خرد می کرد . پیرمردی هم بود که همراه یک چای دارچین با قیچی روی سر این و آن نقاشی کوبیسم می کشید و خلاصه ماجراهای بسیار و بسیار و بسیارتری موجب شد تا من و قیچی خاطرات تلخ و شیرین بسیاری با هم داشته باشیم و البته فراموش نشدنی که اگر بخواهم همه آن ها را بنویسم می شود یک رمان قطور از ازل تا ابد ٬ حتی  اگر سرتاپایش را با قیچی تکه تکه کنند . به هر حال این قصه را همین جا ختم می کنم و چیز دیگری می گویم ؛
سالها بعد که در یکی از روزنامه ها مشغول شدم٬ به کاربرد دیگری از قیچی پی بردم . شاید باورتان نشود ٬‌اما باور کنید سردبیر ما از قیچی بیشتر استفاده می کرد تا قلم و خودکار و. . . و هر بار که با اعتراض من روبرو میشد کلی توضیح میداد که ببین عزیز من بر همه کس واضح و مبرهن است که هر چیزی ممکن است در چیز دیگری جای نگیرد ٬‌مثل خزر در فنجان و برج ایفل در زنجان و سماور در قندان و شتر و بارش در تلیت فسنجان !! و هم از این مقوله است
ضرب المثل گنجشک و منار و . . . و این همه مطلب در صفحه شما جا نمیشود اگر نه ما اصلا اهل سانسور و محدودیت بیان نیستیم و . . . قس علیهذا . حتی یکبار در همان روزنامه نوشتم که « ما را مقراضیدند » و پرداختم به مقراض سردبیر و . . .
این دو مطلب مقدمه و حالا اصل مطلب این که اگر دیدید که شعر ذیل را بر خلاف قولی که داده بودم تکمیل نکردم ٬ این از مقوله موخر نیست چون اینجا هر چیزی جا میشود ٬ بلکه مستقیما ارتباط دارد با مقوله اول که عرض شد . یعنی هر چه سبک سنگین کردم ٬ دیدم نه نمی شود
پس ادامه شعر را با اجازه شما پس از کمی قیچی کاری ٬ تقدیمتان میکنم .

باری منم مادر

قی کرد زهدان بی عدالتی
زخماذین یادگار بیعت کینه و سنگ

حقیقتی دیگر
              از سُلاله ابلیس
              با دستهای گشوده بر سهم میراث خویش
روی در روی و
به گفتگوی با توام
                     مادر !

نه نامی
        نه نشانی 
 ( حتی اگرم که بود
                  باز نیز
                 بر زبان کدام دروغ
                 به نیرنگی دیگر فریاد میشد ؟ )
           
   - ازفخامت حقیقت من -
   هنگام 
   که شانه ها
  زیر بارش
  یکریز گناهواژه های عبث
                              ترد و لرزان
                             بهم در می شکست
 حضورم بارویی شد 
 پناهجُست قلبهای بی تپش را

ورنه جز خاری بر چشم و
                            استخوانی در گلوی
                            چیزی نشان حُضورم نیست.

تا راه گم نکند تیر نفرین خلق
گریبان مرا
هر لحظه
         گشاده تر یافتید

نخست قربانی محراب بی عدالتی خاکم
 - به قضاوت سرایی بی قاضی -
ازخون چکان پردرد باکرگانم
وقتی که هر نرینه
                - به جرم عشق -
آذین چارسوق وحشت خواجگان بود .
( وچه بسیاروبسیار
از این چارسوق و میدانچه به شهر
با شراره یی در بند )

فرزند مکافاتی
         بی جنایتم
به جرم دستانی بارآور
که کاریز آفتاب به بوسه شان می شوید

چشمهایم شراره خورشید
و نگاهم چورقص قوی سپید
در دل بی نهایتم دیریست
                           هیچ نیست
                                جز تردید

قابیلم مادر 
           قابیل  !
آن به راستی فرزند تو
        - از نکاح عصیان و زیبایی ٬ 
                                    شکوفه و رعد

باری ؛
    بگوی مادرم
    که رقص ساقه نیلوفرت را
    بستر پر موج من
                آسوده تر بود
    تا مرداب سرسپرده به خاک
                                       برادر .
بگو
که می دانی
من تشنه و تفزار عطش را
                         تالی تندر باید
                         نه تلاوت توبه 
بگوی
     بگوی ٬
تویی که کویر هبوط نافرجام آدم بودی
بگوی ٬ بگوی
          که این همه رویای تو بود
          به سایه سار طوبی
                              در غروبهای تنهایی
اینهمه قصه های ناگفته تو بود   
                                    .....

(دوستان به زودی ادامه این شعر رو تایپ میکنم)