آمدم
شروع می کنم
وبا شما ادامه می دهم
گفتن از « ادب » در این دیار حرف تازه یی نیست . البته پیشتر از اینهاکمی هم مشکل بود.
بهر حال این روزها در این بلاد سنگها هم دیگر شاعرانه به شیشه میخورند و در هجوم لفظ
وقلم اندازی تصویری بکر بودن و ردیفی ناب شدن به شرط از دست ندادن قافیه هماره آسان نیست ناممکن هم نیست حالی اگرچه :
« نه کوهکنی هست در این عرصه نه پرویز
آوازه یی از عشق و هوس بیش نمانده است »
اما نومید مردم را هم معادی مقدر نیست پس همین که آدم به قدر وسعش بکوشد و مثل آدم بی بضاعتی چون من کناره نگیرد خودش حرفی است .
اینجا هم خب عرصه یی است اگر نه فراخ اما تنگنایی است که به همت وعقل سنگپاره کودکان مهجور وناپیدا می توان از آن گذشت. حال آن سوی این تنگه چه هست؟ من میگویم آفتاب . شما هم دعا کنید.
هنوز ما را « اهلیت گفت » نیست
کاشکی «اهلیت شنودن »
بودی
«تمام - گفتن» می باید
و «تمام - شنودن»
بر دلها مهر است
بر زبانها مهر است
و بر گوش ها
مهراست.